بنام خدا

نه خجالت بکشیم نه خجالت بدهیم

یک وقت داشتم‏ «اعوذ» ها را بررسى مى ‏کردم، یکى از «اعوذ» ها این است که، «اعوذ» یعنى پناه مى ‏برم. امام مى ‏گوید: خدایا پناه مى ‏برم که پیر شوم، بى‏پول شوم. اولادم پولدار باشد. آن وقت من به اولادم بگویم: پول بده. چون اولاد خجالت نمى‏ کشد به پدرش بگوید: پول بده. اما پدر و مادر خجالت مى ‏کشد به بچه ‏اش بگوید: بده. مى ‏گوید: خدایا پناه مى ‏برم، نمى ‏خواهم این خجالت را بکشم. که به بچه ‏ام بگویم: پول بده. خیلى مهم است. آقازاده‏ هایى که وضع مالیتان خوب است، خودتان بروید در کیف پدرتان، در کیف مادر، در کیف پدر خودتان پول بگذارید. نگو: مادر، پول خواستى به من بگو. خوب‏ خجالت مى ‏کشد. خجالت مى‏ کشد. این که مى ‏گویم گوش بدهید. هر اولادى وضع مالى ‏اش خوب است، نگوید: مادرم، مادر زنگ بزن گوشت برایت بخرم. زنگ بزن نمى ‏دانم برنج برایت بخرم. چیز برایت بخرم. چرا زنگ بزند؟ رویش نمى ‏شود زنگ بزند. قبل از آن، اصلًا حدیث داریم اگر کسى گفت: بده، به او دادى، این هنر نکردى. این مزد آبرویش را به او دادى. خودش را کوچک کرد. آبروى خودش را ریخته، حالا که پهلوى تو آبرویش ریخته تو یک مبلغى، چیزى. این هنر نیست. هنر این است که قبل از آنکه بگوید. بعضى ‏ها را نباید بگوییم به ما بگویید. [1]

پی نوشت :
[1] . برنامه درس هایى از قرآن سال 87، خطرهاوسپرها(3)، ص 6.