هو

قسمتی از وصیت‏نامه    امام علی علیه السلام به امام حسن مجتبی علیه السلام،

سفارشاتى درباره خودسازى و تهذیب نفس

فانی اوصیک بتقوى الله - ای بنی - و لزوم امره وعمارة قلبک بذکره والاعتصام بحبله;

پسرم! تو را به تقوا و التزام به فرمان خدا و آباد کردن قلب و روح با ذکر او و چنگ زدن به‏ریسمان الهى توصیه مى‏کنم.

احی قلبک بالموعظة وامته بالزهادة وقوه بالیقین ونوره بالحکمة و ذلله بذکر الموت;

قلبت را با موعظه و پند و اندرز زنده کن و هواى نفست را با زهد و بى‏اعتنایى به آن بمیران و دل‏را با یقین نیرومند ساز و با حکمت و دانش نورانى و با یاد مرگ رام کن.

واعلم یابنی ان احب ما انت آخذ به الی من وصیتی تقوى الله;

پسرم! بدان محبوب‏ترین چیزى که از میان گفته‏هایم در این وصیت نامه به آن تمسک مى‏جویى‏تقوا و پرهیزکارى است.

لاتکونن ممن لاتنفعه العظة الا اذا بالغت فی ایلامه فان العاقل یتعظ بالاداب والبهائم لاتتعظ‏الا بالضرب;

از کسانى مباش که پند و اندرز به آنها سودى نمى‏بخشد، مگر آن زمان که سخت در توبیخ اومبالغه کنى، چرا که عاقلان با اندرز و آداب پند مى‏پذیرند، اما چهارپایان پند نمى‏گیرند مگر با زدن.