بنام خدا

 آیه شماره 50  از سوره مبارکه فصلت : وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِّنَّا مِن بَعْدِ ضَرَّاء مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ هَذَا لِی وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِن رُّجِعْتُ إِلَى رَبِّی إِنَّ لِی عِندَهُ لَلْحُسْنَى فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بِمَا عَمِلُوا وَلَنُذِیقَنَّهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِیظٍ
ترجمه : و اگر بعد از سختى‏اى که به انسان رسیده از طرف خود رحمتى به او بچشانیم حتماً مى‏گوید: «این رحمت، حقّ من است» (و چنان مغرور مى‏شود که مى‏گوید:) گمان نمى‏کنم قیامتى بر پا شود و اگر هم به سوى پروردگارم بازگردانده شوم حتماً براى من نزد او بهترین (منزلت) خواهد بود.» پس ما کسانى را که کفر ورزیدند، حتماً به آن چه انجام داده‏اند آگاه خواهیم کرد، و قطعاً از عذاب سخت به آنان خواهیم چشاند.
شرح : انسان منحرف کم‏ظرفیّت و مغرور است و در اولین مرحله رسیدن به نعمت بد مستى مى‏کند. «لئن اذقناه رحمة... لیقولنّ هذا لى»
انسان، از خداوند طلبى ندارد و به هر نعمتى برسد از لطف اوست. «رحمةً منّا»
سرچشمه‏ى رحمت از اوست «رحمة منّا» ولى سرچشمه‏ى سختى‏ها عملکرد و خصلت‏هاى خود انسان است. «ضراء مسّته» و نفرمود: «ضراءً منّا»
تلخ و شیرینى دنیا اندک است؛ در حدّ چشیدن و لمس کردن. «اذقنا - مسّته»
رفاه و نعمت، نشانه‏ى لیاقت و استحقاق و عاقبت به خیرى نیست. (قرآن در این آیه از کسى که خود را لایق مى‏داند انتقاد مى‏کند). «هذا لى»
در قیامت ابتدا جرم خلافکار به او فهمانده مى‏شود، سپس عذاب مى‏شود. «فلننبّئن... فلنذیقنّهم»
کسى که پندار غلط خود را محکم و با قاطعیّت مى‏گوید، باید پاسخ محکم و با قاطعیّت دریافت کند. پاسخِ «انّ لى عنده للحسنى» جمله‏ى «فلننبّئن الّذین کفروا» و «فلنذیقنّهم من عذاب غلیظ»