بنام خدا

ویژیگی های مومنین

 آیه شماره 37  از سوره مبارکه شوری : وَالَّذِینَ یَجْتَنِبُونَ کَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ یَغْفِرُونَ

ترجمه : و کسانى که از گناهان کبیره و زشتى‏ها پرهیز مى‏کنند و چون خشم و غضب کنند، مى‏بخشند.

شرح : شرط برخوردارى از نعمت‏هاى برتر و پایدارتر، علاوه بر ایمان و توکّل، دورى از گناهان و کنترل شهوات و غضب است. «و ما عنداللّه خیر و ابقى للّذین آمنوا و على ربّهم یتوکّلون و الّذین یجتنبون...»
اولین گام اصلاحات، پاک سازى است، سپس خودسازى و جامعه سازى. «یجتنبون کبائر الاثم»
منشأ بسیارى از گناهان شهوت و غضب است، اول دورى از شهوت را مطرح کرد بعد دورى از غضب را. «یجتنبون... الفواحش و اذا ما غضبوا»
با تقواى الهى و اجتناب از گناهان رابطه خود را با خدا و با عفو در هنگام غضب رابطه خود را با مردم محکم کنیم. «یجتنبون... یغفرون»
کمالات زمانى ارزش بیشترى دارد که سیره و روش انسان شود. «یجتنبون... یغفرون» (قالب مضارع، نشانه دوام است.)
مؤمن بر نفس خود تسلّط دارد. «یجتنبون... یغفرون»
غضب یک غریزه است لکن کنترل آن لازم است. «غضبوا»
مؤمنان به هنگام غضب خودشان عفو مى‏کنند، نه به خاطر وساطت دیگران. «هم یغفرون»