بنام خدا

نفس، چونان شترمرغ !

یا أحْمَدُ! لا تَزَیَّنْ بِلَبْسِ اللِّباسِ وَطِیبِ الطَّعامِ وَلِینِ الْوَطاءِ.

فَإنَّ النَّفْسَ مَأوى کُلِّ شَرٍّ وَرَفِیقُ کُلِّ سُوء.

تَجُرُّها إلى طاعَةِ اللهِ وَتَجُرُّکَ إلى مَعْصِیَتِهِ، وَتُخالِفُکَ فِی طاعَتِهِ، وَتُطِیعُکَ فِی ما تَکْرَهُ، وَتَطْغى إذا شَبِعَتْ، وَتَشْکُو إذا جاعَتْ، وَتَغْضَبُ إذَا افْتَقَرَتْ، وَتَتَکَبَّرُ إذَا اسْتَغْنَتْ، وَتَنْسى إذا کَبُرَتْ، وَتَغْفُلُ إذا أمِنَتْ وَهِیَ قَرِینَةُ الشَّیْطانِ.

وَمَثَلُ النَّفْسِ کَمَثَلِ النَّعامَةِ تَأْکُلُ الْکَثِیرَ وَإذا حُمِلَ عَلَیْها لا تَطِیرُ وَکَمَثَلِ الدِّفْلى لَوْنُهُ حَسَنُ وَطَعْمُهُ مُرٌّ.

اى احمد! با لباس جذّاب و غذاى لذیذ و بستر نرم، خود آرایى مکن چرا که نفس، خاستگاه هر بدى و رفیق هر نادرستى است.

تو نفس را به اطاعت خدا مىخوانى ولى او تو را به نافرمانى مىکشاند.

هر گاه که مىخواهى اطاعت خدا کنى با تو مخالفت مىکند و هرگاه که بخواهى نافرمانى از خدا کنى با تو همراهى مىکند.

هرگاه که سیر شود، طغیان مىکند و هرگاه که گرسنه شود، فریاد و فغان سر مىدهد.

هرگاه که بىنوا شود، غضب مىکند و هرگاه که بىنیاز شود، تکبّر و بزرگى مىورزد.

هرگاه که بزرگ شود، فراموشکار مىشود و هرگاه که در امنیّت باشد، غفلت مىورزد.

نفس آدمى، مثل شتر مرغ است که فراوان مىخورد ولى وقتى که بر آن سوار مىشوند (بار مىگذارند) نمىپرد.