هو

هوای تازه

همه چیز از جایی شروع می شود که فراموش می‌کنیم یعنی یا غرق در روزمرگی می شویم یا اینکه یادمان می رود حساب و کتابی هم هست. شاید به خاطر این باشد که خیلی مادی گرا شده ایم و همه چیز را باید با چشم سر ببینیم. آنقدر که در فضای این ابزار مدرنیته و جامعه جهانی اطلاعات و ارتباطات غوطه ور شدیم همه چیز را هم بر همین اساس می سنجیم و... جایی نوشته بودند: گویا کارکرد جمله «این مکان به دوربین مدار بسته مجهز شده است» خیلی بیشتر است از «عالم محضر خداست. در محضر الهی معصیت نکنیم   .»

واقعا آنقدر که ما از مردم و دوستان و جامعه خود شرم داریم، از خدا هم شرم داریم؟

البته شرم که نه. بیشتر نگران آبرو، ‌وجهه ‌و شخصیت خودمان هستیم. آنقدر که ظاهرمان با باطنمان متفاوت است. آنقدر که هیچ‌وقت جرات نداریم کارهایی را که در خلوت انجام می‌دهیم، در جامعه انجام ‌دهیم. اصلا دنبال کارهای خیلی شخصی نگردید. طوری که در خانه غذا می‌خوریم، در مهمانی و رستوران نمی‌خوریم. طرز حرف زدنمان یا رفتارمان در خانه اصلا شبیه رفتارمان در اداره نیست. فکر‌ها و آرزوهایمان را بلند بلند نمی‌گوییم، چون آبرویمان می‌رود اگر مردم بفهمند چه فکرهایی در سر داریم. یاد پسر بچه نقاش داستان افتادم که با نگاه کردن در چشم افراد آرزوهایشان را نقاشی می‌کرد. بچه‌ها خیلی سریع دور پسر بچه جمع می‌شدند، چون می‌خواستند به آرزوهایشان که بادکنک، توپ و عروسک بود برسند. اما بزرگترها جرات ظاهر شدن جلوی پسر بچه را نداشتند. چون چشم به مال و جان و ناموس دیگران داشتند. نمی‌خواستند به راحتی آبرویشان جلوی مردم برود.

دست‌درازی به مال و ناموس مردم و خوردن حق دیگران، چیزهایی است که در خلوت به راحتی انجام می‌دهیم و جلوی دیگران برای موجه نشان دادن خودمان، نه. کاش دوربین مدار بسته‌ای هم بود که به جز خدا، خودمان هم می‌توانستیم اعمال خودمان را ببینیم. وقاحت برخی فکرها و اعمالمان را در خلوت می‌دیدیم و شاید از خودمان خجالت می‌کشیدیم. چه بسیار کارها که ظاهرا در محضر خداوند جایز است و در جلوی دوربین مدار بسته نه.

مشکل از جایی شروع می شود که نقش دین و حضور حضرت حق در زندگی ما کمرنگ می شود و تنها به وقت گرفتاری دست و نگاه و دلمان به سمت آسمان می رود. این ناسپاسی و ناشکری را او البته مقابله به مثل نمی کند اما وای از روزی که ما را به خودمان واگذار کند...دیگر خودمان هم به خودمان رحم نمی کنیم. کاش «عالم محضر خداست» را همیشه جلوی چشممان می?‌دیدیم...

نسرین صادق‌?پور