هو

هوا پرستی، رمز بدبختی بشر ( سلوک عارفانه)

 (بدان ای سالک راه خدا!) قرآن کریم در سوره جاثیه آیه23 می‌فرماید: آیا دیده‌ای آن کسی را که هوای نفس خود را معبود و مطاع خود قرار داده (و جز تأمین خواسته‌های دل خود به فکر چیزی نمی‌باشد) و خداوند او را به‌رغم دانشی که داشت گمراه کرد و بر گوش و قلب او مهر زد و بر چشم او پرده کشید (که از دیدن حقایق محروم باشد).

آری آن حب دنیا که در لسان دین مقدس اسلام مورد ذم و نکوهش قرار گرفته و رمز بدبختی جاودانه انسان، نشان داده شده است همین هواپرستی است که آدمی هوای نفس خویش را معبود و مطاع خود قرار داده و جز خواسته‌های دل، اعتنا به چیزی نمی‌کند و امر و نهی خدا را در شئون زندگی‌اش به حساب نمی‌آورد. این است آن آدمی که دنیا را محبوب اصیل و اصلی خود قرار داده و آن را اقامتگاه دائمی خویش پنداشته است و با تمام قوا در راه تحصیل امتعه آن می‌کوشد. اما انسان تربیت شده در مکتب دین، جمال فوق همه جمال‌های دنیا که آفریننده همه جمال‌هاست به نام الله (جل‌جلاله) مشاهده کرده و محبت او را در مرکز جان نشانده است و همه خواسته‌های دل را در محدوده اذن و رضای خدا پذیرفته و به فضای زندگی‌اش راه داده است او دنیا را گذرگاه و عالم پس از مرگ را اقامتگاه دانسته و آنچه سعی و تلاش دارد در راه تأمین موجبات رفاه در اقامتگاهش به کار برده است و می‌برد.(1)

ـــــــــــــــــــــــــــ

1- بنای بندگی صفای زندگی، آیت‌الله ضیاءآبادی، ص297